Sitowie
Sitowie |
|
|
Zbiorowiska roślinne przy brzegach zbiorników wodnych noszą ogólną nazwę sitowia. Sitowie składa się z wielu bylinowych gatunków roślin. Są to głównie rośliny bardzo ekspansywne i nierzadko przyczyniają się do zarastania zbiorników wodnych (nawet jezior). W skład sitowia wchodzą głównie trawy i inne wysokie rośliny o długich i sztywnych liściach. W Polsce prym wiodą trzciny i pałki, lecz nietrudno znaleźć też zbiorowiska sitów, kosaćca żółtego czy tataraku. Rośliny te przystosowały się do zmiennego poziomu wody i są odporne na okresowe przesuszenie. Nierzadko (np. ponikło, sity) sezonowe obniżenie poziomu wody jest konieczne oby rośliny zakwitły. Wspólną cechą łączącą tą grupę roślin jest przystosowanie do często niekorzystnych warunków bytowania. W oczku wodnym sadzimy je w podłożu składającym się z mieszanki piasku i gliny (2:1), niektóre można też uprawiać bez podłoża (hydroponicznie). Z uwagi na szybkie rozrastanie się tej grupy roślin powinno się je sadzić w pojemnikach, oraz kontrolować ich wielkość przez okresowy podział (nawet co rok, lub dwa lata). Poniżej znajdują się odnośniki do szczegółowych opisów ze zdjęciami, najpopularniejszych roślin z tej grupy. | ||||||
Ponikło błotne (Eleocharis palustris)  Ponikło błotne (Eleocharis palustris) jest pospolitym gatunkiem rodzimym. Należy do rodziny turzycowatych (Cyperaceae). Można go spotkać przy brzegach jezior, glinianek, oraz rzek czy kanałów. Preferuje wody stojące i leniwie płynące, gdzie można go spotkać na głębokości dochodzącej maksymalnie do około 50 cm. Często występuje masowo. Ponikło jest byliną o płożącym kłączu, z którego wyrastają rzędami wzniesione pędy. Nieulistnione pędy mogą dorastać nawet do 1 metra, jednak zwykle nie przekraczają nawet połowy tej długości. Na szczytach pędów od maja do września pojawiają się kłosowate kwiatostany. W zależności od warunków kłos osiąga od 0,6 cm do około 2 cm. Kwiatostany nie są specjalnie dekoracyjne, lecz mają swój urok. Bardzo podobnym gatunkiem jest ponikło igłowate (Eleocharis acicularis). Roślina ta także pospolicie występuje w naszym kraju. Jest sporo mniejsza - gatunek ten rzadko dorasta do 30 cm wysokości, zaś jego kwiatostany mają zaledwie 0,5 cm. Roślina przypomina mi szczypiorek, jest często uprawiana jako podwodna także w akwarystyce. Inne cechy ponikła igłowatego to 3-4 kanciasta łodyga (ponikło błotne ma łodygi okrągłe), oraz skąpokwiatowe kłosy. Mniejsza ekspansywność.   W oczku wodnym najlepiej uprawiać ponikło na stanowisku słonecznym, choć całkiem dobrze radzi sobie także w miejscach częściowo ocienionych. Rośliny sadzimy w standartową mieszankę piasku z gliną (2:1). Aby roślina miała miejsce na rozrastające się kłącza, najlepiej stosować szerokie płaskie pojemniki. Ponikło zwykle się sadzi w strefie wody płytkiej na głębokości 0-10 cm. Można też z rośliny uzyskać rodzaj podwodnego trawnika. Efekt taki uzyskamy sadząc ponikło na głębokości 30-50 cm. Wówczas rośliny natleniają wodę i są schronieniem dla narybku oraz drobnych zwierząt wodnych. Ponikło uprawiane pod wodą nie zawiązuje kwiatów. Do uprawy podwodnej bardziej nadaje się ponikło igłowate (Eleocharis acicularis). Oba gatunki są w pełni mrozoodporne i nie sprawiają żadnych kłopotów. Rozmnażamy je przez podział wiosną. Ponikło kwitnie o wiele obficiej, gdy latem poziom wody sie obniży. Toleruje okresowe przesuszenie. Ponikło błotne - zamów sadzonkę on line. | ||
| ||||