|
|
Hiacynt wodny (Eichornia crassipes)
W tłumaczeniu z łaciny crassipes znaczy gruba noga, od "crassus"=gruby i "pes"=noga. Nazwa ta dobrze oddaje wygląd rośliny, stąd też jej polska nazwa Pontederia gruboogonkowa. Popularnie nazywana jest jednak hiacyntem wodnym z uwagi na kwiatostany przypominające znaną roślinę cebulową. Na każdy kwiatostan składa się od 5 do 12 kwiatów, które są podobne do różaneczników i
osiągają 5 cm. średnicy. Kwiaty są koloru lilowego z wyjątkiem górnego płatka, który jest fioletowo-niebieski z ciemnożółtą plamką po środku. W polskich warunkach roślina rzadko zakwita, gdyż w okresie kwitnienia wymaga wysokiej temperatury wody ( ok. 24°C) i nasłonecznienia od 12 do 15 godzin dziennie. Aby sprowokować kwitnienie należy wiosną usunąć pędy boczne. Podczas upalnego lata 2002 często widywałem kwitnące hiacynty, zazwyczaj jednak musimy się zadowolić ich liśćmi, które są bardzo ciekawe.
 Blaszki liściowe hiacynta są dość grube, sztywne i błyszczące w kolorze soczystej zieleni. Są one osadzone na grubych ogonkach zbudowanych z tkanki
powietrznej (aerenchymatycznej). Po przekrojeniu ogonka ukazuje nam się struktura podobna do gąbki. To właśnie dzięki powietrzu zawartym w wolnych przestrzeniach ogonka roślina utrzymuje się na powierzchni wody.
Hiacynty wypuszczają pęki długich i gęstych pierzastych korzeni o fioletowym zabarwieniu. Wśród dekoracyjnych korzeni ryby często przystępują do tarła. Są one także schronieniem dla narybku.
Ojczyzną hiacynta wodnego jest Ameryka Południowa lecz obecnie rozprzestrzenił się on także na innych kontynentach. Sprowadzany do U.S.A.
przez właścicieli ogrodów wodnych w roku 1884 "wymknął" się do środowiska naturalnego. Roślina ta rozrastając się w niesamowitym tempie zarastała wszelkie zbiorniki wodne, uniemożliwiając żeglugę. Tworząca się na powierzchni wody warstwa roślin była tak gruba, iż można było po niej chodzić. W Texasie i na Florydzie ilość roślin na 100 m2 dochodziła do 450 tysięcy. W roku 1956 amerykanie wyasygnowali na walkę z tym uporczywym chwastem 53 miliony dolarów. W 1953 roku hiacynty
rozpoczęły ekspansję w Afryce sprowadzone prawdopodobnie przez misjonarzy. Początkowo zarastały rzekę Kongo lecz w roku 1958 trafiły też do Nilu, gdzie w ciągu jednego sezonu rozprzestrzeniły się na 1100 km biegu rzeki. Podobnie miała się sprawa w tropikalnej strefie Azji. Hiacynty w wielu krajach mają zastosowanie przemysłowe. Produkuje się z nich sodę, alkohol, paszę dla zwierząt a po
skompostowaniu nawóz. W Indonezji są też spożywane jako warzywo. Obecnie w wielu krajach o tropikalnym klimacie istnieją ostre ograniczenia w sprzedaży tej rośliny. Z nabyciem hiacynta w Polsce nie będzie problemu, gdyż to chyba najpopularniejsza roślina w sklepach z roślinami wodnymi. Sadzenie także jest proste, wystarczy wrzucić roślinę do wody (można także sadzić w strefie błotnej). Hiacynt rozrasta się szybko, tworząc rozłogi zakończone młodymi roślinami. Chcąc uzyskać nowego hiacynta wystarczy oddzielić go od rośliny matecznej. Jedna roślina w polskich warunkach rozrasta się dziesięciokrotnie w ciągu sezonu. Przy bogatej w substancje pokarmowe wodzie oraz gorącej i słonecznej pogodzie roślina podwaja swą wielkość w ciągu 2 tygodni. Hiacynty omijane są przez szkodniki i choroby. Przed nadejściem przymrozków, jeśli chcemy przezimować rośliny należy je przenieść do pomieszczenia o temperaturze 10-15°C i posadzić w doniczkach w wilgotnym podłożu. Należy zachowywać stałą wilgotność podłoża oraz powietrza, nie zapominając o tym, że hiacynty potrzebują światła. Rośliny te w okresie zimowym często pokrywają się szarą pleśnią lub czernieją i zamierają. Tak więc zimowanie oprócz tego, że jest kłopotliwe rzadko kończy się sukcesem. U mnie rośliny zimą
zginęły.
Hiacynt wodny - zamów sadzonkę on line.
| |
Rośliny swobodnie pływające (fachowo nazywane pleustonowymi) to najłatwiejsze do zdobycia rośliny do naszego oczka. Zakupimy je w każdym sklepie, który tym się zajmuje. Powód tego jest prosty, rośliny te nie wymagają doniczek więc są łatwe w transporcie i w przechowywaniu. W większości są to chwasty, które w krajach o cieplejszym klimacie zarastają cieki wodne i inne zbiorniki uniemożliwiając żeglugę. Stamtąd też są sprowadzane, ich pozyskanie jest proste i polega po prostu na zebraniu ich z powierzchni wody.
Łatwo je też posadzić, wystarczy wrzucić kępkę do oczka i gotowe. Rośliny te jednak mają dużą wadę, a mianowicie taką, że nie są
mrozoodporne i nie wytrzymają polskiej zimy. Nie jest także łatwo przechować je w tym okresie w domu. Jeśli chcemy by nasze oczko zdobiły orzechy wodne, hiacynty czy pistie musimy każdego roku nabywać nowe egzemplarze. Ponieważ rośliny pływające charakteryzuje bardzo szybki wzrost, cena ich równie szybko spada. Wczesną wiosną musimy zapłacić nawet 8 zł za sztukę, zaś pod koniec lata ich cena spada do 2 zł. U właściciela najbliższego mi sklepu rośliny te tak się rozrosły, że w sierpniu były dodawane do innych zakupów jako darmowy gadżet. Gatunki rodzime roślin pływających np. żabiściek lub salwinia niestety także należy w większości przypadków traktować jako jednoroczne. Rośliny te zamierają na zimę, a zimują tylko ich uśpione pączki, które powinny dać początek nowym roślinom następnego roku. Pączki te są jednak przez nas usuwane ze stawu podczas jesiennego wyławiania liści, lub wiosennego czyszczenia zbiornika. Jeśli wymieniamy wodę, nie ma co liczyć na to iż pączki śpiące przetrwają.